Alan Wakes American Nightmare

بعد از عرضه دو DLC از بازی Alan Wake، استودیوی Remedy اینبار یک عنوان مستقل و به قولی Spin-Off برای Alan Wake در نظر گرفته که American Nightmare نام دارد. داستان بازی، ۲ سال بعد از وقایع نسخه اول و پایان The Writer اتفاق می افتد. الن (Alan) در مکانی عجیب بیدار می شود و کمی بعد متوجه می شود که در حقیقت گرفتار یکی دیگر از داستان های خود شده است. سال ها پیش، او یکی از قسمت های برنامه Night Springs را که در حقیقت یک برنامه خیالی از نسخه اول است را نوشته بود. داستان این قسمت از مجموعه در مورد شخصی به نام Champion of Light است که در حومه آریزونا بیدار می شود و در ادامه می فهمد که شخصی دقیقاً هم شکل او، مدتی خود را جای وی زده و دست به قتل های زیادی زده است. این شخص آقای اسکرچ (Mr. Scratch) نام دارد که در نسخه اول ما متوجه شدیم توماس زین (Thomas Zane) به الن گفت که این فرد در مدتی که الن به اعماق تاریکی می رود، به جای او در دنیای واقعی زندگی می کند. در حقیقت داستان American Nightmare دنبال کننده این موضوع و شروع کننده داستان یکی از قسمت های Night Springs است. الن در ادامه متوجه می شود که داستانی که نوشته را به خاطر ندارد و حالا او باید دوباره این داستان که در حقیقت زندگی واقعی او است را بازنویسی کند و هر بار جزئیات جدیدی به آن بدهد تا سرانجام با کنار هم قرار گرفتن این جزئیات داستان کامل شود.

در حالیکه داستان نسخه اول یکی از بهترین داستان گویی های این نسل را داشت، بزرگترین ضعف AN را می توان داستان آن دانست. بازی خیلی گیج کننده شروع می شود، خیلی بی بخار ادامه پیدا می کند و در پایان شما حس می کنید هیچ مضمونی به داستان اصلی اضافه نشده است. هر چند بازی، یک Spin-Off است، ولی کلیت خود همین داستان فرعی هم ضعیف است. اگر هم تا به حال AW را بازی نکرده باشید، بیشتر گیج خواهید شد، چون هیچ چیزی در مورد اینکه در گذشته چه اتفاقی افتاده، مطرح نمی شود. بازی نسبت به قبل، از نظر بصری پیشرفت هایی داشته است. نورپردازی حجم دار Alan Wake هنوز هم بی رقیب است و اینبار حتی بهتر از قبل هم شده است. واقعاً جای تحسین دارد که Remedy چگونه توانسته چنین تکنولوژی بی رقیبی را آنقدر عالی طراحی کند. هر چیزی که فکرش را بکنید، سایه دارد و بنا به نوع تابش شما، به صورت کاملاً Real-Time تغییر زوایه می دهد. بازتاب نور روی سطوح مختلف، بنا به رنگ آن ها خیره کننده است و نورهای حجم دار در دوردست هم بسیار زیبا هستند. بافت های با کیفیتی در بازی به کار رفته، ولی عجیب است که چرا بافت های سنگ ها اینقدر بی کیفیت هستند. لباس ها به بهترین شکل طراحی شده و فیزیک به کار رفته در آن ها هم بسیار واقعی است. Draw to Distance بازی بنا به مناطق باز و وسیع آریزونا خیره کننده است. متأسفانه طراحی شخصیت ها همانند قبل ضعیف است. انیمیشن های آن ها در یک کلام افتضاح و خیلی خشک است و مشکل اصلی گرافیک بازی به حساب می آیند. هر چند جای خوشحالی است که میزان صحنه هایی که با دیگران صحبت می کنید، کم است و این انیمیشن ها را کمتر مشاهده می کنید. بعضی از Cut-Sceneهای بازی هم به صورت واقعی با ایفای نقش عالی ایلکا ویلی (Ilkka Villi) انجام شده که خیلی با کیفیت و زیبا کار شده اند. صداگذاری محیط (سکوت، صدای باد و صداهای مرموزی که گاهی شنیده می شوند) همچنان شما را در عمق تاریکی و اتمسفر غرق می کند. صداپیشگی شخصیت ها هم خیلی خوب کار شده و متیو پورتا (Mathew Porreta) کار تحسین برانگیزی با صدای الن انجام داده است. موسیقی پتری آلانکو (Petri Alanko) هم بنا به تغییر محیط و جو بازی تغییر کرده است. قطعات بیشتر الکتریکی شده اند و ریتم بسیار جذابی برای قسمت های اکشن دارند و البته موسیقی احساسی او که در نسخه قبل بسیار زیبا کار شده بود، در بعضی از صحنه های بازی شنیده می شود.

عکس ها: